قیامت ونامه ی عمل

بشنوازقرآن،چه نیکو دم زند                         زخمه برساز دل آدم زند

تا کند بیدارش ازخواب گران                           ازقیامت گوید و اهوال آن

با سکوتت نغمه ی قرآن شنو                        آنچه می گوید به گوش جان شنو

از«مزمل»از«نبا»ازانفطار»                         گوش کن غوغای محشرآشکار     

سوره ی«زلزال»و«طور»و«قارعه»              یا که«تکویر»و«قیامت»«واقعه»

چونکه هریک وصف محشر را کند                  خود قیامت زآن سخن برپا کند

                                             ***

این زمین،درآن زمان پربلا                          ناگهان چون«زلزلت زلزالها»

ازدرونش«اخرجت اثقالها»                         باتعجب«قال الانسان مالها»              

مردگان خیزند برپا«کلهم»                          تاهمه مردم«یروا اعمالهم»

هرکه دارد«ذره خیراً یره»                         یاکه آرد«ذره شراً یره»

                                            ***

آن زمان خورشید تابان«کورت»                  کوه های سخت وسنگین«سیرت»

آبها درکام دریا «سجرت»                          آتش دوزخ بشدت«سعرت»

پس درآن هنگام«جنت ازلفت»                    خود بداند هرکسی«ما احضرت»

                                         ***

نامه ی کردار و گفتار بشر                         خود بود روشنگر هر خیر و شر

نامه ای با جان اوآمیخته                           می شود بر گردنش آویخته

نامه یا نقش دقیق نفس او                        یا که از هرلحظه عمرش عکس او

نامه ی رد یا قبول بندگی                          یا سرافرازی ویا شرمندگی

حکم عزت یا عذاب هرکس است                خود نمودار حساب هرکس است

                                       ***

نامه ی اعمال اصحاب یمین                     اهل تقوی،اهل ایمان ویقین

روزمحشر،باشد اندر دست راست               صاحب این نامه ها ازغم رها ست

این جواز ره گشای جنت است                 این برات جاودانه رحمت است

                                       ***

نامه ی اعمال اصحاب شمال                  آن تبه کاران بس افسرده حال

باشد اندردست چپ روزشمار                 رمز محکومیت اصحاب نار

نامه ی شرمندگی وحسرت است              حکم بدکاران دور از رحمت است

با چنین باشد رهنمون                            دیگر ای مردم«فاین تذهبون»

تا«حسان» ،داری مجال ونیست دیر          دامن قرآن وعترت رابگیر

استاد حبیب الله چایچیان متخلص به حسان

 نوشته شده توسط درویشی در دوشنبه 92/2/2 و ساعت 12:20 عصر | نظرات دیگران()

در حدیث آمد که یزدان مجید
 

خلق عالم را سه گونه آفرید


یک گروه را جمله عقل و علم و جود

او فرشته است و نداند جز سجود

نیست اندر عنصرش حرص و هوا

نور مطلق زنده از عشق خدا

یک گروه دیگر از دانش تهی

همچو حیوان از علف در فربهی

او نبیند جز که اصطبل و علف

از شقاوت غافل است و ز شرف

وان سیم هست آدمیزاد و بشر

از ملائک نیمی و نیمی ز خر

نیم حیوان مایل سفلی بود

نیم دیگر مایل علوی شود

تا کدامین غالب آید در نبرد

زین دوگانه تا کدامین برد نرد

عقل اگر غالب شود پس شد فزون

از ملائک این بشر در آزمون

شهوت ار غالب شود پس کمتر است

از بهائم این بشر کان ابتر است

 نوشته شده توسط درویشی در چهارشنبه 89/7/14 و ساعت 7:56 صبح | نظرات دیگران()

امام خمینی:
من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

 چشم بیمـار تـو را دیـدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم

همچو منصور خریدار سر دار شدم

غم دلدار فکنده است به جانم، شررى

که به جان آمدم و شهره بازار شدم

درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز

که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

جامه زهد و ریا کَندم و بر تن کردم

خرقه پیر خراباتى و هشیار شدم

واعظ شهر که از پند خود آزارم داد

از دم رند مى آلوده مددکار شدم

بگذارید که از بتکده یادى بکنم

من که با دست بت میکده بیدار شدم

سید علی خامنه ای:

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی

تو طبیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کان و مکان

دار منصور بریدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر

ای که در قول و عمل شهره بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی

وه که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

خرقه پیر خراباتی ما سیره توست

امت از گفته در بار تو هشیار شدی

واعظ شهر همه عمر بزد لاف منی

دم عیسی مسیح از تو پدیدار شدی

یادی از ما بنما ای شده آسوده ز غم

ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

 نوشته شده توسط درویشی در سه شنبه 88/11/27 و ساعت 9:52 صبح | نظرات دیگران()

                                                                        

 دعوى اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟ 

 "قابَ قَوْسینت" کجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" مى‏زنى

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بکن این خرقـه را 

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با کرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

 زاهـــــد   ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

این عبــــادتــها که ما کردیم، خوبش کاسبى‏است

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

 "لا الهت" را شنیدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

شــاعر بیمایه، بشکن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

 کـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

 نوشته شده توسط درویشی در شنبه 88/7/18 و ساعت 4:18 عصر | نظرات دیگران()

نگردد علم هرگز جمع با آز 

ملک خواهی سگ از خود دور انداز

علوم دین ز اخلاق فرشته است

نباشد در دلی کاو سگ سرشت است

حدیث مصطفی آخر همین است

نکو بشنو که البته چنین است

درون خانه ای چون هست صورت

فرشته ناید اندر وی ضرورت

برو بزدای اول تخته ی دل

که تا سازد ملک پیش تو منزل

از او تحصیل کن علم وراثت

ز بهر آخرت می کن حراثت

کتاب حق بخوان از نفس و آفاق

مزین شو به اصل جمله اخلاق

برگرفته از کتاب گلشن راز 

 نوشته شده توسط درویشی در یکشنبه 88/2/6 و ساعت 10:30 عصر | نظرات دیگران()

از شوق دریا
وقتى عطش در کربلا غوغا بپا کرد

سقّا نگاهى شرمگین بر خیمه‏ها کرد

برداشت مشکى را که لبریز از وفا بود

مشکى که خود از تشنگان کربلا بود

شاهین عشق آماده پرواز مى‏شد

لبهاى مشک از شوق دریا باز مى‏شد

بر کشتگان بدر روز انتقام است

مهریه زهرا(س) به فرزندش حرام است

وقت است تا شیرین شود کام ابوالفضل

وقت است از خون پُر شود جام ابوالفضل

برخاست عزم آب در دشت بلا کرد

قلب سیاه کفر بند از بند وا کرد

عباس یعنى تشنه در دریا نشستن

عباس یعنى بغض مولا را شکستن

عباس یعنى نفس را هم بنده کردن

عباس یعنى آب را شرمنده کردن

عباس یعنى تا قیامت مَرد بودن

عباس یعنى با خدا همدرد بودن ...

به به چه نیکو آمد این اقبال عباس

آمد هزاران تیر استقبال عباس

وقتى که روى ماه از آئینه برگشت

آواى «أدرِک یا اخا» پیچید در دشت

زلف شقایق در کمند یاس افتاد

سالار دین بر پیکر عباس افتاد

وقتى که پیکان مشک را بر حلق او دوخت

حتى گلوى آب هم از تشنگى سوخت

اینک فراتى مانده لبریز از ندامت

شرمنده از عباس تا روز قیامت ...

 نوشته شده توسط درویشی در سه شنبه 87/8/21 و ساعت 10:15 عصر | نظرات دیگران()

من به یک احساس خالی دلخوشم

من به گل های خیالی دلخوشم

 در کنار سفره اسطوره ها                                                                          

من به یک ظرف سفالی دلخوشم

 مثل اندوه کویر و بغض خاک

با خیال آبسالی دلخوشم

 سر نهم بر بالش اندوه خویش

با همین افسرده حالی دل خوشم

 در هجوم رنگ در فصل صدا

با بهار نقش قالی دلخوشم

 آسمانم: حجم سرد یک قفس

با غم آسوده بالی دلخوشم

 گرچه اهل این خیابان نیستم

با هوای این حوالی دلخوشم

 سهیل محمودی

 نوشته شده توسط درویشی در یکشنبه 87/7/7 و ساعت 12:2 صبح | نظرات دیگران()

شعری از شاعر اهل بیت شهید محمد رضا آقاسی

ساقی

به هر شهر و دیاری پا نهادم

به ذکر نام ساقی لب گشادم

که ذکر نام ساقی عین مستیست

می وحدت می ساقی پرستیست

مرا رسوای عالم کرد ساقی

سرا پا شور و حالم کرد ساقی

بشارت باد بر رندان سر مست

چنان مستم که ساقی گیردم دست

شبی از قید نام ونان گذشتم

وصیتنامه ای با خون نوشتم

نوشتم فقر ارث مادرم بود

که همچون سایه او بر سرم بود

موحد را لباس فقر زیبد

نه آن دلقی که مردم را فریبد

لباس فقر کشکول و ردا نیست

تجمل کار مردان خدا نیست

به جان عارفان رند و آگاه

نباشد باده جز فقر الی الله

بلوغ خوش نویسی حق نویسیست

مقید خوانی و مطلق نویسیست

خوشا آنان که از او مینویسند

زخط و خال و ابرو مینویسند

الفبا ریزه خوار مکتب اوست

تمام نقطه ها خال لب اوست

قلم تا وحی را بال و پر آمد

نماز کاتبان سنگین تر آمد

خوش آن کاتب که در هفتاد منزل

مرکب ساخت از خاکستر دل

مرکب گر چه در صورت سیاهیست

قلم کوبنده جهل و تباهیست

 نوشته شده توسط درویشی در جمعه 87/4/14 و ساعت 12:41 صبح | نظرات دیگران()

خفته ی دره

گودالی پر سبزه است که رود آنجا ترانه می خواند،

و دیوانه وار به علف های خمیده ی نقره ای فام می آویزد؛

آنجا خورشید، از فراز کوهستانی پر غرور می درخشد:

این دره ی کوچکی است کف آلود از پرتوهای آفتاب

سرباز ی جوان، با دهانی باز، سری برهنه،

و گردنی خیس از طراوت شاهی های آبی،

زیر آسمان، با رنگی پریده در بستر سبزش

که نور بر آن می بارد، آرمیده است؛

پاهایش در گلایول ها،

لبخندزنان گویی کودک بیماری می خندد، در خواب فرورفته:

ای طبیعت به گرمی در آغوشش گیر، سردش است.

عطر گل ها شامه اش را نمی نوازد؛

زیر آفتاب، دست ها بر سینه، همچنان آرام خوابیده است.

دو سوراخ سرخ در پهلوی راست خود دارد.

                                                                       
Le dormeur du val

C"est un trou de verdure où chante une rivière
Accrochant follement aux herbes des haillons
D"argent ; où le soleil, de la montagne fière
Luit : c"est un petit val qui mousse de rayons

Un soldat jeune, bouche ouverte, tête nue
Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu

Dort ; il est étendu dans l"herbe, sous la nue

Pâle dans son lit vert où la lumière pleut

Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme
Sourirait un enfant malade, il fait un somme

Nature, berce-le chaudement : il a froid

Les parfums ne font pas frissonner sa narine

Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine
Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit
                                                                                                     

 نوشته شده توسط درویشی در یکشنبه 87/2/29 و ساعت 12:39 صبح | نظرات دیگران()

                                                     
دکتر قیصر امین پور شاعر، ادیب و فارسی پژوه که در سال 1338

در دزفول به دنیا آمد و در سال 1386 در بیمارستان دی دار فانی را

وداع گفت.دکتر قیصر امین پور، رشته های تحصیلی مختلفی را

تجربه کرد وی سال 57 از رشته دامپزشکی دانشگاه تهران ترک

تحصیل کرد. امین پور همچنین از رشته علوم اجتماعی دانشگاه

تهران در سال 1363 ترک تحصیل کرد و در سال 1376 با راهنمایی

دکتر شفعی کدکنی موفق به اخذ دکترای ادبیات فارسی از

دانشگاه تهران شد.
وی همچنین تدریس در دانشگاه الزهرا 70 - 1367 و تدریس در

دانشگاه تهران  از سال 1370 تاکنون را عهده دار بوده است.
امین پور دبیر شعر هفته نامه سروش طی سال های 71-60،

سردبیر ماهنامه ادبی - هنری سروش نوجوان 83- 67، عضو

پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بوده است.
"ظهر روز دهم" (برنده جایزه جشنواره کتاب کانون پرورش فکری)؛

"به قول پرستو" (برنده جایزه جشنواره کتاب کانون پرورش فکری)؛

"تنفس صبح"، "در کوچه آفتاب"، "منظومه روز دهم"، "توفان در

پرانتز"، "بی بال پریدن"، "گلها همه آفتاب گردانند" از جمله آثار وی

هستند.وی برنده تندیس مرغ آمین 1368، برنده تندیس ماه طلایی

(برگزیده شعر کودک و نوجوان 20 سال انقلاب) است.
خسته ام از آرزوها، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی، بال های استعاری

لحظه های کاغذی را روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی، زندگی های اداری

آفتاب زرد وغمگین، پله های رو به پایین
سقف های سرد و سنگین، آسمان های اجاری

عصر جدول های خالی، پارک های این حوالی
پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری

رونوشت روزها را روی هم سنجاق کردم:
شنبه های بی پناهی، جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی، باد خواهد بردباری

روی میز خالی من، صفحه باز حوادث
درستون تسلیت ها، نامی از ما یادگاری

قیصر امین پور و اشعارش هر چه که باشند، نمونه کامل زبان نسل

دوم انقلاب است. نسلی که از آرمان گرایی رفته رفته به واقع

گرایی رخ پوشانده و همین واقع گرایی موجب نوشدن افکار و آرای

آنها را داشته است. شاید به همین خاطر باشد که اشعار دهه آخر

عمر امین پوربیش از پیش مورد استقبال و اشتیاق نسل سوم

انقلاب قرار گرفته است و آنها در کتابخانه های خود لااقل یکی از

دیوان های او را در کتابخانه خود به غنیمت برده اند.

آفتاب مهربانی
سایه تو بر سر من

ای که در پای تو پیچید
ساقه ی نیلوفر من

با تو تنها با تو هستم
ای پناه خستگی ها

در هوایت دل گسستم
از همه دلبستگیها

در هوایت پر گشودن
باور بال و پر من باد

شعله ور از آتش غم
خرمن خاکستر من باد

ای بهار باور من
ای بهشت دیگر من

چون بنفشه بی تو بی تابم
بر سر زانو سر من

چون بنفشه بی تو بی تابم
بر سر زانو سر من

بی تو چون برگ از شاخه افتادم
زرد و سرگردان در کف بادم

گرچه بی برگم گرچه بی بارم
در هوای تو بی قرارم

برگ پاییزم
بی تو می ریزم

نو بهارم کن
نو بهارم

ای بهار باور من
ای بهشت دیگرمن

(نی نامه)

خوشا از دل نم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن

خوشا زان عشقبازان یاد کردن
زبان را زخمه فریاد کردن

خوشا از نی، خوشا از سر سرودن
خوشا نی نامه ای دیگر سرودن

نوای نی نوایی آتشین است
بگو از سر بگیرد، دلنشین است

نوای نی، نوای بی نوایی است
هوای ناله هایش، نینوایی است

نوای نی دوای هر دل تنگ
شفای خواب گل، بیماری سنگ

قلم، تصویر جانگاهی است از دل
علم، تمثیل کوتاهی است از نی

خدا چون دست بر لوح و قلم زد
سر او را به خط نی رقم زد

دل نی ناله ها دارد از آن روز
از آن روز است نی را ناله پر سوز

چه رفت آن روز در اندیشه نی
که اینسان شد پریشان بیشه نی؟

سری سرمست شور و بی قراری
چو مجنون در هوای نی سواری

پر از عشق نیستان سینه او
غم غربت، غم دیرینه او

غم نی بند بند پیکر اوست
هوای آن نیستان در سر اوست

دلش را با غریبی، آشنایی است
به هم اعضای او وصل از جدایی است

سرش بر نی، تنش در قعر گودال
ادب را گه الف گردید، گه دال

ره نی پیچ و خم بسیار دارد
نوایش زیر و بم بسیار دارد

سری بر نیزه ای منزل به منزل
به همراهش هزاران کاروان دل

چگونه پا ز گل بر دارد اشتر
که با خود باری از سر دارد اشتر؟

گران باری به محمل بود بر نی
نه از سر، باری از دل بود بر نی

چو از جان پیش پای عشق سر داد
سرش بر نی، نوای عشق سر داد

به روی نیزه و شیرین زبانی!
عجب نبود ز نی شکر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند
نیستان را به آتش میکشاند

سزد گر چشم ها در خون نشیند
چو دریا را به روی نیزه بیند

شگفتا بی سر و سامانی عشق!
به روی نیزه سرگردانی عشق!

ز دست عشق عالم در هیاهوست
تمام فتنه ها زیر سر اوست

 نوشته شده توسط درویشی در یکشنبه 87/2/8 و ساعت 12:48 صبح | نظرات دیگران()