از شوق دریا
وقتى عطش در کربلا غوغا بپا کرد

سقّا نگاهى شرمگین بر خیمه‏ها کرد

برداشت مشکى را که لبریز از وفا بود

مشکى که خود از تشنگان کربلا بود

شاهین عشق آماده پرواز مى‏شد

لبهاى مشک از شوق دریا باز مى‏شد

بر کشتگان بدر روز انتقام است

مهریه زهرا(س) به فرزندش حرام است

وقت است تا شیرین شود کام ابوالفضل

وقت است از خون پُر شود جام ابوالفضل

برخاست عزم آب در دشت بلا کرد

قلب سیاه کفر بند از بند وا کرد

عباس یعنى تشنه در دریا نشستن

عباس یعنى بغض مولا را شکستن

عباس یعنى نفس را هم بنده کردن

عباس یعنى آب را شرمنده کردن

عباس یعنى تا قیامت مَرد بودن

عباس یعنى با خدا همدرد بودن ...

به به چه نیکو آمد این اقبال عباس

آمد هزاران تیر استقبال عباس

وقتى که روى ماه از آئینه برگشت

آواى «أدرِک یا اخا» پیچید در دشت

زلف شقایق در کمند یاس افتاد

سالار دین بر پیکر عباس افتاد

وقتى که پیکان مشک را بر حلق او دوخت

حتى گلوى آب هم از تشنگى سوخت

اینک فراتى مانده لبریز از ندامت

شرمنده از عباس تا روز قیامت ...

 نوشته شده توسط درویشی در سه شنبه 87/8/21 و ساعت 10:15 عصر | نظرات دیگران()