خفته ی دره

گودالی پر سبزه است که رود آنجا ترانه می خواند،

و دیوانه وار به علف های خمیده ی نقره ای فام می آویزد؛

آنجا خورشید، از فراز کوهستانی پر غرور می درخشد:

این دره ی کوچکی است کف آلود از پرتوهای آفتاب

سرباز ی جوان، با دهانی باز، سری برهنه،

و گردنی خیس از طراوت شاهی های آبی،

زیر آسمان، با رنگی پریده در بستر سبزش

که نور بر آن می بارد، آرمیده است؛

پاهایش در گلایول ها،

لبخندزنان گویی کودک بیماری می خندد، در خواب فرورفته:

ای طبیعت به گرمی در آغوشش گیر، سردش است.

عطر گل ها شامه اش را نمی نوازد؛

زیر آفتاب، دست ها بر سینه، همچنان آرام خوابیده است.

دو سوراخ سرخ در پهلوی راست خود دارد.

                                                                       
Le dormeur du val

C"est un trou de verdure où chante une rivière
Accrochant follement aux herbes des haillons
D"argent ; où le soleil, de la montagne fière
Luit : c"est un petit val qui mousse de rayons

Un soldat jeune, bouche ouverte, tête nue
Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu

Dort ; il est étendu dans l"herbe, sous la nue

Pâle dans son lit vert où la lumière pleut

Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme
Sourirait un enfant malade, il fait un somme

Nature, berce-le chaudement : il a froid

Les parfums ne font pas frissonner sa narine

Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine
Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit
                                                                                                     

 نوشته شده توسط درویشی در یکشنبه 87/2/29 و ساعت 12:39 صبح | نظرات دیگران()