ابری نیست .
بادی نیست.
می نشینم لب حوض:
گردش ماهی ها ، روشنی ، من ، گل ، آب.
پاکی خوشه زیست.

مادرم ریحان می چیند.
نان و ریحان و پنیر ، آسمانی بی ابر ، اطلسی هایی تر.
رستگاری نزدیک : لای گل های حیاط.

نور در کاسه مس ، چه نوازش ها می ریزد!
نردبان از سر دیوار بلند ، صبح را روی زمین می آرد.
پشت لبخندی پنهان هر چیز.
روزنی دارد دیوار زمان ، که از آن ، چهره من پیداست.
چیزهایی هست ، که نمی دانم.
می دانم ، سبزه ای را بکنم خواهم مرد.
می روم بالا تا اوج ، من پرواز بال و پرم.
راه می بینم در ظلمت ، من پرواز فانوسم.
من پرواز نورم و شن
و پر از دار و درخت.
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج.
پرم از سایه برگی در آب:
چه درونم تنهاست.  

 
 (hajm-e-sabz (l"espace vert 

LUMIERE, MOI-MEME, FLEURS, EAU
Pas de nuages
Pas de vent
Je m"assieds au bord du basin
Jeu frétillant des poissons, lumière, fleurs, eau, reflet de moi-même
Eclat virginal de la grappe de vie
Ma mere cueille du basilic
Pain, basilic et fromage
Ciel sans taches, pétunias lavés à la pluie
Salut imminent: accroché aux fleurs du jardin
Que de caresses ne verse-t-elle pas, cette lumière
Qui rêve dans le bol de cuivre
L"échelle se prolongeant jusqu"au sommet du mur
Fait descendre l"aube sur la terre
Derrière le sourire se cachent tant de choses
Le mur du temps est percé d"un trou
Au travers duquel je vois mon visage
?l y a tant de choses dont j"ignore le secret
je sais que je mourrai si j"arrache un jour un brin d"herbe
Je prends mon essor jusqu"à la voûte céleste
Ne suis-je donc pas tout pourvu d"ailes
Je me fraie un chemin dans les ténèbres
Ne suis-je donc pas tout armé de lanternes
Je suis toute lumière, tout empli du sable des plages
Tout branchage, tout feuillage
Je suis plein de routes, de ponts, de rivières, de vagues
Débordant du reflet des feuilles sur les eaux
Et pourtant combien est profond ce vide de mon être

 نوشته شده توسط درویشی در سه شنبه 87/3/7 و ساعت 12:41 صبح | نظرات دیگران()